Zapytałam go:
– Dlaczego zdecydowaliście się na sesję?
Spojrzał na nią z tym spokojem, który mają tylko ludzie, którzy przeżyli razem niejedno. I odpowiedział:
– Chcę spełnić jej marzenie o sesji.
Tylko tyle. I aż tyle.
W tym jednym zdaniu było wszystko – czułość, szacunek, uważność. To nie była odpowiedź dla mnie. To była odpowiedź, która wypłynęła prosto z serca. Z relacji budowanej latami.
Karolina i Paweł są ze sobą od dziesięciu lat. I to widać – nie w słowach, ale w spojrzeniach. W tym, jak na siebie patrzą, jak się dotykają. Jak się słuchają.
Ona nie musi mówić – on już wie.
On nie musi tłumaczyć – ona czuje.
Kiedy weszli do mojego studia, nie wiedziałam jeszcze, jak bardzo poruszy mnie ta sesja.
A poruszyła wszystko.
Wzruszenie, które trzyma się gdzieś w gardle, spokój, który rozlewa się po sercu, i ta piękna, cicha pewność, że miłość naprawdę może dojrzewać z czasem.
Nie gasnąć. Rozwijać się. Roztapiać lęki.
Byłam blisko. Najbliżej.
Widziałam, jak Karolina dotyka jego twarzy z niesamowitą delikatnością. Ale widziałam też coś, co zapamiętam na długo – jak Paweł gładził jej twarz. Z taką czułością, jakby każdy centymetr jej skóry znał na pamięć. Jakby ten gest był jego osobistą modlitwą, jego podziękowaniem, że Ona jest.
Ten gest mówił więcej niż słowa.
Widziałam w Niej Kobietę, która dzięki tej sesji zobaczyła siebie na nowo. Która – z każdą kolejną minutą – coraz bardziej w siebie wierzyła.
Z każdym jego zapewnieniem.
„Wyglądasz pięknie.”
Byłam świadkiem czegoś intymnego, prawdziwego i cichego.
Zaufania. Takiego, które nie musi niczego udowadniać.
Bez pozowania. Bez spięcia.
Po prostu oni – razem.
Karolina zdecydowała się skorzystać dodatkowo z makijażu i delikatnej stylizacji włosów u mnie – chciała, by ten dzień był wyjątkowy od początku do końca.
Wspólnie dobrałyśmy stylizację. Część ubrań pochodziła z ich własnej szafy – proste, klasyczne rzeczy, które mają wartość nie dlatego, że są modne, ale dlatego, że są ich. Do tego dodałyśmy kilka elementów z mojej studyjnej garderoby – body, które podkreślało kobiecość Karoliny, i białą koszulę dla Pawła – prostą w formie, taką, która pozwalała skupić się na emocjach, nie na ubraniu.
Sesja przebiegała spokojnie, w rytmie ich oddechu.
Nie było pośpiechu. Nie było presji.
Było zaufanie – do mnie, do siebie, do tego procesu.
Często słyszę pytanie, jak wygląda taka sesja dla par. Czy trzeba coś umieć, czy się przygotować, czy trzeba się umieć „zachować przed obiektywem”.
A ja wtedy odpowiadam: wystarczy BYĆ. Naprawdę być.
Bo wszystko, co najpiękniejsze – dzieje się pomiędzy.
W uśmiechu. W spojrzeniu. W dotyku.
W miłości, która nie zna czasu.
Dziękuję Wam, Karolino i Pawle, że pozwoliliście mi być świadkiem tej historii.
To nie była zwykła sesja. To było świętowanie życia. I miłości, która się nie kończy…
Ania